یک تار موی تو

پنج شنبه صبح واسه خان غذا درست کردم و ساعت ده از خونه بیرون رفتم بارون خیلی قشنگی میبارید من هم دلم گرفته بود خیلی دلم گرفته بود برا همین گاهی با بارون اشک میریختم و البته واسه اینکه دلم آروم شه سر مزار دایی رفتم و اشک ریختم و فاتحه خوندم و اینقدر این خیابون اون خیابون رفتم که ساعت یک و نیم شد و رسید...فقط دو ساعت باهم بودیم بعدش تصمیم گرفتم برم روستا پیش دختر عمه ها خلاصه به مادرم زنگ زدم و گفتم وسیله هارو کنار بذار خلاصه لباس اامو برداشتم جاده هم بارونی بود و ساعت شش و نیم حرکت کردم مسیرش رو اندازه تهران تا چالوس در نظر بگیرید خلاصه خان هم اومد البته با ماشین خودش و گاهی اوقات من جلو میزدم گاهی اوقات اون...توی ی مسیری هم گفتم برگرده چون چشماش توی شب اذیت میشه...تقریبا نه و نیم رسیدم و عمه از حضورم حسابی تعجب کرد!خیلی خوشحال شد بوسیدمش یک سالی میشه ندیده بودمش و خیلی پیر و شکسته شده بود دیگه هیچ موی سیاه رنگی نداشت...موهاش عین ی آبشار سفید رنگ بود و با پیرهن سرتا پا سیاه و بدون نقشش تضاد جالبی داشت!

عمه پسر 28 ساله ش رو از دست داده بعدشم شوهرش رو برای همین رخت عزا از تنش بیرون نمیاد...نذری داشتن روز نذری ی دیگ بزرگ برنج که بوش حسابی پیچیده بود سینی های بزرگ  و من برنج میکشیدم دخترعمه گوشت میذاشت و اون یکی نون روی برنج میذاشت و یکی هم پخش میکرد،همین حین من داشتم سبزی سرخ میکردم واسه شام...سعی کردیم تمام قرمه سبزی رو بین اون افرادی که اوضاع مالیشون ضعیف تر هستش پخش کنیم...

ی روز دیگه هم عصر کوه نوردی و پیاده روی کردیم اینجا وسط پیاده روی حسابی تشنمون شد و از این چشمه آب خوردیم گوارای گوارا 

من از کوه اون دستی رسیدم به اینجایی که عکس رو انداختیم 

ی آتیش کوچیک درست کردیم 

زالزالک چیدیم ولی نرسیده بود یکیشم کرمو بود 

بعدشم چایی آتیشی الحق جز بهترین چایی های کوهی بوده که خوردم 

بعدشم شبانگاه وقتی که خیلی سرد شده بود برگشتبم اینقدر اون قسمت سرده که شبا  با وجود اینکه دو تا سه تا پتو داشتیم بازم یخ میزدیم