وقتی که قدر چشمانت را دانستم

تموم زندگی های دنیا سختی های خاص خودشون رو دارن...من تا دبیرستان فکر میکردم خارجیا هیچ وقت مشکل ندارن،چون نگران نمیشن دخترشون دیر وقت خونه میاد یا پسرشون امشب با دوستاش ی پارتی داره و میتونن تا خرخره الکل مصرف کنن و حالش رو ببرن و میتونن با هر زن یا دختری باشن توی خیابون ببوسنش و هیچ وقت از هیچ پلیسی نترسن و نگران نگاه های مردم و قضاوت های مردم نباشن...

قبل از اینکه وارد حیطه بیمارستان بشم خب شاید فکر میکردم خیلی سخت دارم زندگی میکنم...و من جز افراد ناامید جامعه بودم فکر میکردم باید تموم ایده آل های توی ذهنم همین لحظه ایجاد شه!من هرگز از زندگیم راضی نبودم !هیچ وقت حس واقعی خوشبختی زیر دندونم نیومده بود فکر میکردم خدا مقصره و من دارم تلاش میکنم اما اون نمیبینه...من هیچ وقت با خودم حساب نمیکردم که حتی طبیعت و فلسفه طبیعت به میزان تلاش در تحصیل به آدم پاسخ میده...من همیشه به هوش زیادم اکتفا میکردم و منتظر بودم که فقط سرکلاس گوش دادنم باعث نمره بیست شه اما نمیشد ١٨ میشدم...هرچند که توی دوران راهنمایی جواب میداد و من شاگرد اول کل مدرسه بودم!!!

روزی که وارد آی سی یو شدم شوک عجیبی به من وارد شد...درک همچین محیطی برام بسیار دردناک بود...قبل از اینکه اف اف رو بزنم و خودم رو معرفی کنم که وارد بشم تصویرم بیشتر افراد بالای پنجاه سال بود؛ وقتی اف اف رو زدم هفت هشتا پله که پایین رفتم ی آینه توی پاگرد بود رژ لب خوشرنگی داشتم که باعث بامزه شدن چهرم شده بود با خودم گفتم شاید مریض ها نیمه بیهوش باشن و من با قیافه بانمکم شادشون کنم!!!وقتی ادامه پله هارو پایین رفتم بوی ناخوشایندی باعث شد از مقنعه ام بابت جلوگیری ازش کمک بگیرم!وارد که شدم پرسنل گرم و مهربون بودن اما ناگهان دستام یخ زد.

منه پیچک شجاعت جزئی از وجودمه اما ترسیدم تموم تخت ها بیمار های جوون داشتن...به محض ورود شش تا تخت سمت راست چهار تا روبرو دو تا سمت چپ و گوشه دیگه ای چهار تا دیگه و یک سمت هم سه تا...نفر اول دخترک جوون مو بلوند با لاک های صورتی و اون طرف تر ی پسر قد بلند که بعدا متوجه شدم اسمش سامانه و این ور تر ی مادر جوون و سمت چپ ی پدر جوون خیلی بیشتر آزارم میدادن...

اصلا بوی محیط رو دوست نداشتم تصمیم گرفتم  بشینم و بعد راجع به نحوه کار بپرسم...صدای دستگاه ونتیلاتور مدام میومد هیییچ کس 

 نمیتونست به تنهایی نفس بکشه همه با کمک دستگاه نفس میکشیدن پووووووووف پوففف پووووووووووف پوووف همون لحظه بی اختیار ی نفس عمیق کشیدم ..... نحوه داروها رو سوپروایزر واسم توضیح داد مورد بعدی ساکشن کردن لوله ی بیمار بود اولین بار که این کار رو انجام دادم با سامان شروع کردیم و به معنای واقعی چندشم شد اینقدر دگرگون شدم و تحت تاثیر قرار گرفتم که پشیمون شدم همش عققققممممم میومد از قیافه با مزه م هیچی باقی نمونده بود انگار سردی اونا من رو هم گرفته بود...سوپروایزر با ی لبخند زیبا کارهارو واسک توضیح میداد و ی پنبه خیس برداشت و صورت سامان رو پاک کرد و گفت عرق کرده بچه...از دور به سمت دخترک مو بلوند که میرفتیم آژیته میشد میدونست میفهمید که وقت ساکشنه اینقدر از ساکشن کردنم ازار دید که احساس کردم قلبم فشرده شد باور کنید یک قطره اششششککک از گوشه چشمش غلتید...

سوپروایزر خیلی خانوم بود من ی جوجه دانشجو بودم واسم چایی آورد و گفت سخت نگیر همه میمیریم...میدونی این سامان مهندس برق هست و توی ی پروژه یکی از بیل میکانیکی ها میخوره تو کله ش؟معدل الف بوده رتبشم دویست بوده ....ی نامزدم داره اینجا خود سوپروایزرم با عمقی از ناراحتی واژه هارو بیان کرد ...سعی کردم بقیه کارهارو یتد بگیم...

هر روز صبح صدای دستگاه ونتیلاتور رو که میشنیدم چند بار نفس عمیق میکشیدم که تنفسم رو حس کنم...کم کم به ساکشن کردن عادت کردم و دیگه عق نمیزدم...

چند روز که گذشت صبح که بیدار میشدم خودم رو لمس میکردم که باورم شه زنده هستم! صبح ها بابت تنفسم خدا رو شکر میکردم....بقیه گفته بودن نامزد سامان گه گاهی میاد و اینقدر اشک میریزه که دیگه مایعی تو چشماش نمیمونه!!!یک روز ساعت پنج بعد از ظهر اومد من فقط میخواستم ببینم کنار تختش که رسید دست هاش رو نوازش کرد و سامان رو بو کشید تحمل بوی  سامان برای من یکی سخت بود و در نهایت چشمهای سامان رو بوسید اینقدر سخت بود این صحنه ها که خدا میدونه من کنارش رفتم و بهش سلام کردم و گفتم سامان امروز خوشحال بود میدونست میای ...ازم پرسید شما پرستار جدید هستین من گفتم بله...بهم گفت اگه یکبار دیگه چشماش رو باز کنه دیگه توقعی از خدا ندارم یکبار باز کنه بگه سپیده با عشق نگام کنه همییییین...گفتم اسمت سپیده س؟گفت آره سامان عاشق اسمم بود اصلا میگفت سپیده ببین خدا اسممون رو هم باهم ست کرده بعدش حرف زدیم و متوجه شدم محله ما میشینن...

سکانس بعدی میخوام دوستم رو بگم همکلاسی ما بود خیلی خانوم و خوش برخورد...میدونستم صعیف هستن اما نه در این حد که پدرش کارگر باشه...

خدا رو شکر پیشرفت زیادی کرده مداوم لبخند داره و در حال کمک کردن مالی به خونوادشه من یکبار ازش پرسیدم که ناراحت نیستی دارین توی اون محله زندگی میکنین گفت نه پیچک من بابت آجر های خونمون شلوغ کردنای داداشم نون گرمی که بابام میاره لنگه برنجی که خودم از حقوقم میخرم دامن خوشگل جدیدی که واسه مادرم خریدم دفتر جدید خواهرم دستای مهربون مادرم پاکی پدرم خدا رو هزاران هزار بار شکر میکنم...

امروز هستیم شاید فردا نباشیم همین امروز توی چشمای عزیزانتون نگاه کنید و لذت ببرید انگار که دارید زیر نور ماه توی ی کوچه تاریک از معشوقتون بوسه میگیرید...شاید فردا ما جای سامان و مو بلوند باشیم یا شایدم جای سپیده...

لبخند بزنین مشکلات حل شدنی هستن دنیا گذراس کینه هارو جنار بذارین باور کنید ارزش ندارهههه 

قدر چشم های عزیزانتون رو بدونید